Patron Drużyny – Andrzej Romocki ,,Morro”

DO POBRANIA: Obszerne opracowanie nt. życia Andrzeja Romockiego „Morro” (PDF).

Andrzej Romocki (pseudonim ,,Morro”) – 136px-Andrzej_Romocki_-_Morroharcmistrz, żołnierz Szarych Szeregów, kapitan Armii Krajowej, odznaczony Orderem Virtuti Militari i dwukrotnie Krzyżem Walecznych. Przyszedł na świat 16 kwietnia 1923 roku w Warszawie. Jest starszym bratem Jana Romockiego (,,Bonawentury”). Narodził się w inteligenckiej rodzinie, w której panowały tradycje patriotyczne. Dziad ze strony ojca, Juliusz Romocki, brał udział w powstaniu styczniowym, za co został odznaczony Orderem Virtuti Militari. Również jego dziad ze strony matki, Jadwigi z Niklewiczów, walczył w powstaniu. Ojciec, Paweł Romocki, był inżynierem, majorem Wojska Polskiego w stanie spoczynku, posłem na Sejm II Rzeczypospolitej, a także ministrem komunikacji.

Andrzej Romocki był harcerzem 21. Warszawskiej Drużyny Harcerskiej im. gen. Ignacego Prądzyńskiego. Początek wojny zastał go wraz z matką i bratem w Białej Podlaskiej, po kapitulacji Warszawy przenieśli się do stolicy, gdzie zamieszkali u Jadwigi Romockiej. Działalność konspiracyjną Andrzej Romocki rozpoczął w 1940 roku. Za sprawą kuzyna Stanisława Leopolda znalazł się w PET-cie, gdzie kierował grupą mokotowską. W 1941 r. wraz z organizacją przeszedł do kierowanego przez Aleksandra Kamińskiego Małego Sabotażu „Wawer”. Rok później, wraz z wejściem Wawra do Szarych Szeregów, znalazł się w 4. drużynie Sad 400, której przewodził, w hufcu Południe – dowodzonym przez Jana Bytnara ,,Rudego”. Po utworzeniu Batalionu ,,Zośka” był dowódcą II plutonu 2. Kompanii ,,Rudy”, a następnie mianowany na dowódcę 2. Kompanii. Ukończył również Szkołę Podchorążych Rezerwy Piechoty Agricola z trzecią lokatą. W maju 1944 roku wziął udział w kursie harcmistrzowskim.

Przed wybuchem powstania warszawskiego między nim a jego podwładnymi dochodziło do nieporozumień na tle karności, jego podejścia do szturmowców. Zarzucano mu zbytnią rygorystyczność, biurokrację, złe traktowanie harcerzy. Sam siebie złożył do raportu karnego, który spędził u rodziny w Milanówku. Z urlopu został odwołany na wieść o zbliżającym się powstaniu. Jako dowódca 2. Kompanii i zastępca dowódcy batalionu – Ryszarda Białousa, 1 sierpnia 1944 r. stawił się na miejscu koncentracji Brody 53, w fabryce „Telefunken” na rogu Mireckiego i Karolkowej na Woli. Drugiego dnia powstania plutony pod jego dowództwem zdobyły dwa czołgi typu Pantera. Brał udział w zdobyciu Szpitala św. Zofii oraz Gęsiówki. Walczył o utrzymanie powstańczych stanowisk na Woli, w rejonie cmentarzy. Ciężko ranny w twarz pod koniec sierpnia, podjął udaną próbę przedostania się kompanii „Rudy” ze Starówki do Śródmieścia przez zajęty przez Niemców Ogród Saski. Na początku września wraz z batalionem przeszedł na Czerniaków. Przewodził w walkach na ulicach Książęcej oraz Rozbrat. Dowodził walką o utrzymanie przyczółka czerniakowskiego dla przybywającej z pomocą 1. Armii Wojska Polskiego gen. Berlinga. Zginął trafiony przez snajpera w serce 15 września 1944 rano, podczas lądowania pierwszego zwiadu „berlingowców” na Górnym Czerniakowie.

12031510_936012833100854_760406679282872359_oAndrzej Romocki został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie, w kwaterze Batalionu Zośka. Obecnie jest on patronem wielu drużyn harcerskich, w tym naszej, 230 GDH.